من عاشقم به آنچه که ندارم و دیگر هرگز بدست نخواهم آورد ، به آنچه نابود شد ، به آنچه که از هم گسست ، به آنچه که حتی از دورترین نقطه فکرم گریخت ...

من مجنونم به آن که بیش از همه زجرم داد و کمتر از همه دوستم داشت ، به آن که بدست فراموشیم سپرد و گریخت ، به آنکه از من گسست و از من برید ، من شاهدم بر آن چه که در نیمه های شب خموش و آرام به نام اشک گرم و لرزان بر گونه ام سرازیر شد ...

من دورم از خوشی ها و شادی ها ، سعادتها و نیک بختیها ، از آن چه شور و شعف میافریند و دلها را به زندگی امیدوار می سازد ، از آن چه برق اشک شادی ها را در چشمها منعکس می کند ، من خموشم به زیر نگاه های یاس آلود دیگران در مقابل ستمهای روزگار ...

من حسرتم در برابر بدست آوردن او ... در برابر یاد آوری محبت ها و غم های او در پیش خاطرات شیرین گذشته ...

من گریزانم از آفرینش از آن که بوجودش آورد در قلبم جایگزینش کرد و بعد یکباره با پاره ای از قلبم یکجا برد ...

از آن که رنج را آفرید در قبال خوش بختی ...

خوش بختی را نمی خواهم ، غمها را به خاطرش می ستـــــــــایم ...