کاش آسمان حرف کویر را میفهمید و اشک خود را نثار گونه های خشک او میکرد 

کاش واژه حقیقت آن قدر با لب ها صمیمی بود که برای بیان کردنش به شهامت نیازی نبود

کاش دلها آن قدر خالص بود که دعاها قبل از پایین آمدن دست ها مستجاب می شد

کاش شمع، حقیقت محبت را در تقلای بال پر سوز پروانه میدید و او را باور می کرد

کاش مهتاب با کوچه های تاریک شب آشنا بود

کاش بهار آن قدر مهربان بود که باغ را به دست خزان نمی داد

کاش فریاد آن قدر بی صدا بود که حرمت سکوت را نمی شکست

کاش در قاموس غصه ها ، شکوه لبخند در معنی داغ اشک گم نمی شد

و بالاخره کاش مرگ معنی عاطفه را می فهمید و جدایی را رقم نمی زد...