ان هنگام که پرنده قشنگ ارزوهام به سوی اسمان پرواز کرد و خوشبختی ام را با خودش بردو من دیوانه وار به سویش دویدم تا شاید به او برسم اما افسوس نه او هرگز باز گشت و نه من به او رسیدم.

نمیدانم در کنار جاده زندگی درانتظارچه نشسته ام .ایا منتظرپرنده ای هستم تامرابه مقصد برساند یا منتظر مسافری هستم که ازراه دوری بیاید.اری منتظرفرشته ای هستم که با حضور گرمش معنی واقعی زندگی را به من اموخت.کسی که مرا در اوج بی کسی و تنهایی رها کرد و رفت.ان روز که صدای تلخ گریه ام اسمان را به لرزه در اورد.روزی که صیاد تیراندازتیرش رابه بال کبوترم زد و رفت.روزی که تمام گل های گلخانه ام خزان شد.روزی که جوهرسیاه روی صفحه زندگیم ریخت وزندگی ام سیاه شد.ان روز از ته دل هزار بار ارزوی مرگ کردم و سوختم و خاکستر شدم دلم میخواهد فریاد بزنم که اگر تو بیایی تمام گل های عالم را نثارت میکنم و به تو بگویم هرگز نمیتوانم بدون تو زندگی کنم..

من تمام اسمان را با وسعتش و تمام ستارگان را با نور چشمگیرشان تقدیم تو میکنم و به تو میگویم دل تنگ و قلب شکسته ام ترا میطلبد و من این بغض را میشکنم و این کلمه را همیشه زمزمه میکنم که چشم به راه توام که خاک را در اغوش کشیده ای.. ای تنها عشق ابدی من...ای مادر