ای باغ آرزوهاى من ! مرا ببخش که آداب نجوا نمی ‏دانم

مر ا ببخش که در پرده خیالم ، رشته کلمات ، سر رشته خود را از کف داده‏اند و  نه از این رشته سر

می ‏تابند و نه سر رشته را می ‏یابندعمرى است که اشک هایم را در کوره حسرت ها انباشته‏ ام  و

انتظار جمعه‏اى را می ‏کشم  که جویبار ظهورت از پشت‏ کوه‏هاى غیبت‏  سرازیر شود ، تا آن کوره  و

آن حسرت ها را به آن دریا بریزم  و  سبکبار  تن خسته‏ام را در زلال آن بشویم ....

 ای همه آروزهایم !!!

 من اگر مشتى گناه و شقاوتم، دلم را چه مى‏کنى؟

 با چشم هایم که یک دریا گریسته است چه مى‏کنى؟

 با سینه‏ام که شرحه شرحه فراق است چه خواهى کرد؟

گر بر کنم دل از تو و بردارم از تو مِهر 

آن مِهر بر که افکنم، آن دل کجا برم؟