رسید نغمـه ی عشق تـوجـا ودا نــه به گوشــم چومژده یی که درآید به گوش جان زسروشـم چو تشنـه یی کـه بیـا بــد سـرآ ب آ ب حیا ت نبـود تا ب و توانـم که شهـد عشـق ننوشم توبا تـرا وش خـا مـه ، نوای عشق سـرو دی من ا ز شــرا ر ه ی عشقت هنوز د رجوشـم ازآن خوشم کـه فتا د م به د ا م زلف کمنـد ت نشـا ط عشق وجنون را به عا لمی نفروشـم چو رنگ چهـره خبــرمیـدهــد ز سِـّـر درونم چگونــه هست میسـر که سِـّـر عشق بپوشــم همیشــه د رنظـرم هستـی ا ی نگا ر یگا نــه نگـاه گـرم تـوهـرگـزنشـد فـرا مـو شــم چنان بـه غمزه ی مستـا نـه بـرده یی دل را که ازشرا رنگا هـت هنـوز مـدهــو شــم اگـر چـه عقـل نهیـبـم زنـد بـه راه سـلا مت من آن نیم کـه توا نم که پندعقل نیوشـم گمان مـدا ر کــه بیمـم بود زطعـن رقیبـا ن چوشهـدعشق چشـیـد م بـه راه عقل نکوشـم بیـا شبی تـو بـه با لین خفته ام، بنگـــر که باخیال تو همبستر و هـم آ غـو شــم اگـرکـه پــرتــو حُسنت نبـود منظــرچشـمـم نمیرسید به عـا لم نـدای جوش و خـروشـم