به حیاطی می اندیشم که درختش ، گلش بوی تن تو را می دهد

آنجا که ماه هم از بوی پونه عاشق می شود

و من در اشتیاق رویش پرواز بال می گشایم

آنجا که فصل ماست

آنجا که هرگز بنفشه خواب ندارد

آنجا که در انتظار خورشید

تکرار نام تو کافیست

آنجا که بوی علف های اشتیاق از سمت شرق خاطرت جاریست

و اضطراب قایق رویاهایم بر آبهای زلال اشک هایم در ستیز

نمی دانم آیا ندای تن خشک تنهائیم را یاد تو پس خواهدم داد؟

آیا گونه های سرخ انتظار

در حس باز شدن درهای صبح از خویش خواهد رمید؟

آیا آن بغض پائیزی که بر پیچک لخت دیوار روئیده است

روزی در بقچه باد خواهد شکست؟

آیا آن ترانه های آغاز گم شده در پس کوچه های خاطره

دوباره در حیاط ما پیدا خواهد گشت؟

در سر چه دارد اینهمه دلتنگی

که بالهای باران غمش را بر حیاط ما گشوده است؟

می بینی حیاط ما چقدر ابریست؟؟؟

(نوشته شده توسط شیده)