کوچه های شب?جاده های دلتنگی?ستاره های خاموش?آسمان پر پیچ و خم?گم شده ام?نوری نیست. یک شب?یک شب تاریک?شبی که مهتابش پشت ابر ها پنهان است و ستاره هایش خاموش?شبی که خاطرات از پیش چشمم می گذرند و لحظه ها می آیند. لحظه های دلتنگی?ثانیه های دلتنگی?جاده های دلتنگی و کوچه های دلتنگی! از میان جاده های پر پیچ و خم می گذرم و به آسمان فکر می کنم. فکر می کنم تا شاید ابر های سیاه کنار بروند و مهتاب هویدا شود تا تا چهر یارم را در مهتاب نظاره کنم و همواره به یاد او باشم?و او گم شده است?در همهمه ی جاده ها و شلوغی آسمان ها?آسمان های پر ستاره. ولی اکنون نه همهمه ای هست  و نه شلوغی و ستاره ای. اینک فقط سکوت هست. سکوت و سکوت و سکوت... و دیگر هیچ!جاده های دلتنگی را می پیمایم. میروم و می روم و می روم. همه جا آسمان همین رنگ است. دلتنگ?تاریک و بی ستاره. اما?من این دلتنگی را به جان می خرم و این جاده ها را می پیمایم. شب دلتنگی و آسمان دلتنگی از آن من است."هر کجا هستم?باشم  آسمان مال من است" شب دلتنگی را دوست دارم و نجوای شبانه اش را می پرستم و زلال آرامشش را تحسین می کنم. دوست دارم سکوت دلتنگی را و دوست دارم جاده های انتظار را. دوست دارم آرامش شبانه ی احساس شامگاهان را و ظلمت شاعرانه و دیبای مشکینش را. دوست دارم آرامش شب را و کوچه باغ انتظار را که پس از آن لحظه ی دیداری است عاشقانه. کوچه باغ های دلتنگی مثل قاصدک هایی هستند که عشق را نوید می دهند و این یعنی عاشقانه زیستن. عشق را دنبال کن?تا به شب هنگامت نور مهتاب محبت رهنمایت باشد?عشق را جویا باش در لا به لای گل ها و عشق را پیدا کن?در جاده های شب و در آسمان شب. بسا شاعرانه است?خنکای مطبوع باد های احساس. زندگی زیباست?زندگی ضرب آهنگ عشق است در سکوت شبانگاهی و زندگی نو امیدی است?در ژرفای ظلمت شب. پشت این تاریکی روشنی پنهان است?و فکر کن به روشنایی ها?روشنایی هایی که از پس لحظه ها می آیند و شمع خاموشیت را روشن می کنند. شمع دلی را که طوفان زمستان خاموش کرد?دوباره روشن می شود و ستاره های کهکشان عشق دوباره می آیند. دیگر شب هنگام تاریک نیست. روشن است?همچون سپیده دم. با فانوس عشق