برای تو می نویسم

برای تو که معنای باران را از ناودان ها نمی پرسی و هیچگاه با کوه ها قهر نمی کنی

برای تو که پنجره را به خاطر دیدن خورشید دوست داری و به یاس ها به خاطر اینکه

بوی یار را دارند احترام می گذاری.

من در رسیدن به تو از پروانه ها بی پروا ترم پس چرا از من می گریزی؟!

چرا برای چشمانم نامه نمی نویسی؟!

چرا دلم را به خانه ات دعوت نمی کنی؟!

می دانم که رودهای ملتهب جهان در پیراهن تو گم می شوند

و رویاهای من هر چقدر بروند به تو نخواهند رسید

من صبح ها قبل از اینکه آفتاب به کوچه ی ما بیاید

آن را به پای گنجشکی مهربان می بندم تا به تو برساند

آیا نامه هایم را می خوانی؟

آیا باورت می شود که من روزی روی موج های اقیانوسی نا آرام خانه داشتم؟؟؟؟