به جای یادگاری
دِشنِه زدی به بالم
خیره شدی به چشمام
گفتی دوستت ندارم

شدم یه بی همه کس
همسایه ی جنونت
لعنت به رفتن تو
حتی به این سکونِت

دلم از عشقت خون شد
آکنده از جنون شد
جز خاطِرِت هیچ نموند
پوست، گوشت ِاستخوون شد

یه عاشقی همیشه
نَفَس نَفَس دوستت داشت
اما دل سنگ تو
نطفه ی کینه رو کاشت

تو بودی که شکستی
پیکر و قامتش رو
به میل نفس شومت
دور ریختی زحمتش رو

حالا توی جدالش
با غم عشق و باور
جدایی بین ماها
میزنه حرفِ آخرش

دوستی خاطره سازه
دَرِش بر همه بازه
درمون ِ بی کسی هاسُش
واسه تنهایی یه سازه

سازی که صداشُ با عشق
به دل ِ عاشق میبازه

من و تو راهی ِ غربت شده ایم
دِلِمون دِلزَده شد از زندگیش
بین ِ ما حِسّ ِ سکوت جوونه زد
نرسیدیم به گُل ِ یابندگی

اما دوس شَُدن همیشه
چشمهء آب گواراس
حتّا نوشیدن ِ این آب
بهترین نعمت ِ دنیاس

دوستی خاطره سازه
دَرِش بر همه بازه
درمون ِ بی کسی هاسُ
واسه تنهایی یه سازه

سازی که صداشُ با عشق
به دل ِ عاشق میبازه

توی دنیایی که مات و تار و مُردَس
توی این شب که دل از همه آزُردَس
یادمه میشد بشینیم پای هم تا صبح فردا
پای این دل که حالا تیکه و خُردَس

حالا که نیستی نگاهام
خسته و کوفته به در مونده
اسم زیبا و قشنگِت
مثل گل واسم مُعَطَّر مونده

تو دل ِ این لحظه ها یه تازیانه
خاطره ها رو واسم کرده بهانه
میخورم شلاقتُ تا دَم ِ آخر
آخ که چه دلسرد و بی رَحمه زمانه

با چهره ای غم زده تو ی خونه
داره واسه مسافرش میخونه
خاطره چیست؟ فراموشی چه سخته!
چرا دِلِش همیشه فکر اونه؟