« ... روزی کسی به من مهر می ورزید . من از زندگی و دنیا به واسطه ی این عشق ، نجات یافتم . به نظرم رسید این همان نوری بود که از کودکی جستجو می کردم . ناگهان یک نفر تمامی نورها را یک جا جمع و به من پیشکش کرد . چنین بود که دست بر قلب عریان زندگی  نهادم . حاضر بودم تمام کتابها ، حتا کتاب آینده ام نابود شود مگر این جمله : " ایمان داشته باشیم که یک روز و  فقط یک روز دوست مان خواهند داشت و آن پرواز مشخص قلب در روشنایی است  ... " شاید بتوانند همه دارایی ام را از من بربایند اما امکان ندارد این جمله را که همچون کتابهایم ، در جان خود نگاشته ام از من برگیرند ...»

شبا به امید چشات چشمامو رو هم می زارم
شاید توی خوابم بیای بشه باهات حرف بزنم
چشام شبا بارونیه به التماسه اون چشات
هی التماست می کنم . فقط برای یک نگاه
حالا دیگه چرخ فلک نمی چرخه به کام من
چه کار کنم . عاشقتم . اینه فقط گناه من
حالا حتی نبودنت برام یه دنیا بودنه
خیال نکن دروغ می گم . اشکام گواه حرفمه
خیال نکن میشه بری یه روزی از خاطر من
می خوام بازم بهت بگم : عاشقتم اینه فقط گناه من

رسید نغمـه ی عشق تـوجـا ودا نــه به گوشــم چومژده یی که درآید به گوش جان زسروشـم چو تشنـه یی کـه بیـا بــد سـرآ ب آ ب حیا ت نبـود تا ب و توانـم که شهـد عشـق ننوشم توبا تـرا وش خـا مـه ، نوای عشق سـرو دی من ا ز شــرا ر ه ی عشقت هنوز د رجوشـم ازآن خوشم کـه فتا د م به د ا م زلف کمنـد ت نشـا ط عشق وجنون را به عا لمی نفروشـم چو رنگ چهـره خبــرمیـدهــد ز سِـّـر درونم چگونــه هست میسـر که سِـّـر عشق بپوشــم همیشــه د رنظـرم هستـی ا ی نگا ر یگا نــه نگـاه گـرم تـوهـرگـزنشـد فـرا مـو شــم چنان بـه غمزه ی مستـا نـه بـرده یی دل را که ازشرا رنگا هـت هنـوز مـدهــو شــم اگـر چـه عقـل نهیـبـم زنـد بـه راه سـلا مت من آن نیم کـه توا نم که پندعقل نیوشـم گمان مـدا ر کــه بیمـم بود زطعـن رقیبـا ن چوشهـدعشق چشـیـد م بـه راه عقل نکوشـم بیـا شبی تـو بـه با لین خفته ام، بنگـــر که باخیال تو همبستر و هـم آ غـو شــم اگـرکـه پــرتــو حُسنت نبـود منظــرچشـمـم نمیرسید به عـا لم نـدای جوش و خـروشـم

رسید نغمـه ی عشق تـوجـا ودا نــه به گوشــم چومژده یی که درآید به گوش جان زسروشـم چو تشنـه یی کـه بیـا بــد سـرآ ب آ ب حیا ت نبـود تا ب و توانـم که شهـد عشـق ننوشم توبا تـرا وش خـا مـه ، نوای عشق سـرو دی من ا ز شــرا ر ه ی عشقت هنوز د رجوشـم ازآن خوشم کـه فتا د م به د ا م زلف کمنـد ت نشـا ط عشق وجنون را به عا لمی نفروشـم چو رنگ چهـره خبــرمیـدهــد ز سِـّـر درونم چگونــه هست میسـر که سِـّـر عشق بپوشــم همیشــه د رنظـرم هستـی ا ی نگا ر یگا نــه نگـاه گـرم تـوهـرگـزنشـد فـرا مـو شــم چنان بـه غمزه ی مستـا نـه بـرده یی دل را که ازشرا رنگا هـت هنـوز مـدهــو شــم اگـر چـه عقـل نهیـبـم زنـد بـه راه سـلا مت من آن نیم کـه توا نم که پندعقل نیوشـم گمان مـدا ر کــه بیمـم بود زطعـن رقیبـا ن چوشهـدعشق چشـیـد م بـه راه عقل نکوشـم بیـا شبی تـو بـه با لین خفته ام، بنگـــر که باخیال تو همبستر و هـم آ غـو شــم اگـرکـه پــرتــو حُسنت نبـود منظــرچشـمـم نمیرسید به عـا لم نـدای جوش و خـروشـم