زمستان 1385 - .... «« " پرنده رانده شده از بهشت " »»‍‍ ....

سفارش تبلیغ

.... «« " پرنده رانده شده از بهشت " »»‍‍ ....

سمت خیال دوست (sohrab)

ماه

رنگ تفسیر مس بود.

مثل اندوه تفهیم بالا می آمد.

سرو

شیهه ی بارز خاک بود.

کاج نزدیک

مثل انبوه فهم

صفحه ی ساده ی فصل را سایه می زد.

کوفی خشک تیغال ها خوانده می شد.

از زمین های تاریک

بوی تشکیل ادراک می آمد.

دوست

توری هوش را روی اشیا

لمس می کرد.

جمله ی جاری جوی را می شنید،

با خود انگار می گفت:

هیچ حرفی به این روشنی نیست.

من کنار زهاب

فکر می کردم:

امشب

راه معراج اشیا چه صاف است!

سهراب سپهری

| نوشته شده توسط AESCULAPIUS در شنبه 85/11/21 و ساعت 5:26 عصر | نظرات دیگران()

@ : مسافر (sohrab)

دم غروب، میان حضور خسته ی اشیا

نگاه منتظری حجم وقت را می دید.

و روی میز، هیاهوی چند میوه ی نوبر

به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود.

و بوی باغچه را، باد، روی فرش فراغت

نثار حاشیه ی صاف زندگی می کرد.

و مثل بادبزن، ذهن، سطح روشن گل را

گرفته بود به دست

و باد می زد خود را.

مسافر از اتوبوس

پیاده شد:

«چه آسمان تمیزی!»

و امتداد خیابان غربت او را برد.

غروب بود.

صدای هوش گیاهان به گوش می آمد.

مسافر آمده بود

و روی صندلی راحتی، کنار چمن

نشسته بود:

«دلم گرفته،

دلم عجیب گرفته است.

تمام راه به یک چیز فکر می کردم

و رنگ دامنه ها هوش از سرم می برد.

خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود.

چه دره های عجیبی!

و اسب، یادت هست،

سپید بود

و مثل واژه ی پاکی، سکوت سبز چمن زار را چرا می کرد.

و بعد، غربت رنگین قریه های سر راه.

و بعد، تونل ها.

دلم گرفته،

دلم عجیب گرفته است.

و هیچ چیز،

نه این دقایق خوشبو، که روی شاخه ی نارنج می شود خاموش،

نه این صداقت حرفی، که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست،

نه، هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف

نمی رهاند.

و فکر می کنم

که این ترنم موزون حزن تا به ابد

شنیده خواهد شد.»

نگاه مردمسافر به روی میز افتاد:

«چه سیب های قشنگی!

حیات نشئه ی تنهایی است.»

و میزبان پرسید:

قشنگ یعنی چه؟

ـ قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه ی اشکال

و عشق، تنها عشق

ترا به گرمی یک سیب می کند مأنوس.

و عشق، تنها عشق

مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد،

مرا رساند به امکان یک پرنده شدن.

ـ و نوشداروی اندوه؟

ـ صدای خالص اکسیر می دهد این نوش.

و حال، شب شده بود.

چراغ روشن بود.

و چای می خوردند.

ـ چرا گرفته دلت، مثل آنکه تنهایی.

ـ چقدر هم تنها!

ـ خیال می کنم

دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی.

ـ دچار یعنی

ـ عاشق.

ـ و فکر کن که چه تنهاست

اگر که ماهی کوچک، دچار آبی دریای بیکران باشد.

ـ چه فکر نازک غمناکی!

ـ و غم تبسم پوشیده ی نگاه گیاه است.

و غم اشاره ی محوی به رد وحدت اشیاست.

ـ خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند

و دست منبسط نور روی شانه ی آنهاست.

ـ نه، وصل ممکن نیست،

همیشه فاصله ای هست.

اگر چه منحنی آب بالش خوبی است

برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر،

همیشه فاصله ای هست.

دچار باید بود

وگرنه زمزمه ی حیرت میان دو حرف

حرام خواهد شد.

و عشق

سفر به روشنی اهتزاز خلوت اشیاست.

و عشق

صدای فاصله هاست.

صدای فاصله هایی که

ـ غرق ابهامند.

ـ نه،

صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند

و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر.

همیشه عاشق تنهاست.

و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست.

و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز.

و او و ثانیه ها روی نور می خوابند.

و او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را

به آب می بخشند.

و خوب می دانند

که هیچ ماهی هرگز

هزار و یک گره ی رودخانه را نگشود.

و نیمه شب ها، با زورق قدیمی اشراق

در آب های هدایت روانه می گردند

و تا تجلی اعجاب پیش می رانند.

ـ هوای حرف تو آدم را

عبور می دهد از کوچه باغ های حکایات

و در عروق چنین لحن

چه خون تازه ی محزونی!

حیاط روشن بود

و باد می آمد

و خون شب جریان داشت در سکوت دو مرد.

«اتاق خلوت پاکی است.

برای فکر، چه ابعاد ساده ای دارد!

دلم عجیب گرفته است.

خیال خواب ندارم.»

کنار پنجره رفت

و روی صندلی نرم پارچه ای

نشست:

«هنوز در سفرم.

خیال می کنم

درآب های جهان قایقی است

و من ـ مسافر قایق ـ هزارها سال است

سرود زنده ی دریانوردهای کهن را

به گوش روزنه های فصول می خوانم

و پیش می رانم.

مرا سفر به کجا می برد؟

کجا نشان قدم نا تمام خواهد ماند

و بند کفش به انگشت های نرم فراغت

گشوده خواهد شد؟

کجاست جای رسیدن، و پهن کردن یک فرش

و بی خیال نشستن

و گوش دادن به

صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور؟

و درکدام بهار

درنگ خواهی کرد

و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد؟

شراب باید خورد

و در جوانی یک سایه راه باید رفت،

همین.

کجاست سمت حیات؟

من از کدام طرف می رسم به یک هدهد؟

و گوش کن، که همین حرف در تمام سفر

همیشه پنجره ی خواب را بهم می زد.

چه چیز در همه ی راه زیر گوش تو می خواند؟

درست فکر کن

کجاست هسته ی پنهان این ترنم مرموز؟

چه چیز پلک ترا می فشرد،

چه وزن گرم دل انگیزی؟

سفر دراز نبود:

عبور چلچله از حجم وقت کم می کرد.

و در مصاحبه ی باد و شیروانی ها

اشاره ها به سرآغاز هوش بر می گشت.

در آن دقیقه که از ارتفاع تابستان

به «جاجرود» خروشان نگاه می کردی،

چه اتفاق افتاد

که خواب سبز ترا سارها درو کردند؟

و فصل، فصل درو بود.

و با نشستن یک سار روی شاخه ی یک سرو

کتاب فصل ورق خورد

و سطر اول این بود:

حیات، غفلت رنگین یک دقیقه ی «حوا»ست.

نگاه می کردی:

میان گاو و چمن ذهن باد در جریان بود.

به یادگاری شاتوت روی پوست فصل

نگاه می کردی،

حضور سبزقبایی میان شبدرها

خراش صورت احساس را مرمت کرد.

ببین، همیشه خراشی است روی صورت احساس.

همیشه چیزی، انگار هوشیاری خواب،

به نرمی قدم مرگ می رسد از پشت

و روی شانه ی ما دست می گذارد

و ما حرارت انگشت های روشن او را

بسان سم گوارایی

کنار حادثه سر می کشیم.

«ونیز»، یادت هست،

و روی ترعه ی آرام؟

در آن مجادله ی زنگدار آب و زمین

که وقت از پس منشور دیده می شد

تکان قایق، ذهن ترا تکانی داد:

غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست.

همیشه با نفس تازه راه باید رفت

و فوت باید کرد

که پاک پاک شود صورت طلایی مرگ.

کجاست سنگ رنوس؟

من از مجاورت یک درخت می آیم

که روی پوست آن دست های ساده ی غربت

اثر گذاشته بود:

«به یادگار نوشتم خطی ز دلتنگی.»

شراب را بدهید.

شتاب باید کرد:

من از سیاحت در یک حماسه می آیم

و مثل آب

تمام قصه ی سهراب و نوشدارو را

روانم.

سفر مرا به در باغ چند سالگی ام برد

و ایستادم تا

دلم قرار بگیرد،

صدای پرپری آمد

و در که باز شد

من از هجوم حقیقت به خاک افتادم.

و بار دیگر، در زیر آسمان «مزامیر»،

در آن سفر که لب رودخانه ی «بابل»

به هوش آمدم،

نوای بربط خاموش بود

و خوب گوش که دادم، صدای گریه می آمد

و چند بربط بی تاب

به شاخه های تر بید تاب می خوردند.

و در مسیر سفر راهبان پاک مسیحی

به سمت پرده ی خاموش «ارمیای نبی»

اشاره می کردند.

و من بلند بلند

«کتاب جامعه» می خواندم.

و چند زارع لبنانی

که زیر سدر کهن سالی

نشسته بودند

مرکبات درختان خویش را در ذهن

شماره می کردند.

کنار راه سفر کودکان کور عراقی

به خط «لوح حمورابی»

نگاه می کردند.

و در مسیر سفر روزنامه های جهان را

مرور می کردم.

سفر پر از سیلان بود.

و از تلاطم صنعت تمام سطح سفر

گرفته بود و سیاه

و بوی روغن می داد.

و روی خاک سفر شیشه های خالی مشروب،

شیارهای غریزه، و سایه های مجال

کنار هم بودند.

میان راه سفر، از سرای مسلولین

صدای سرفه می آمد.

زنان فاحشه در آسمان آبی شهر

شیار روشن «جت»ها را

نگاه می کردند

و کودکان پی پرپرچه ها روان بودند.

سپورهای خیابان سرود می خواندند

و شاعران بزرگ

به برگ های مهاجر نماز می بردند.

و راه دور سفر، از میان آدم و آهن

به سمت جوهر پنهان زندگی می رفت،

به غربت تر یک جوی آب می پیوست،

به برق ساکت یک فلس،

به آشنایی یک لحن،

به بیکرانی یک رنگ.

سفر مرا به زمین های استوایی برد.

و زیر سایه ی آن «بانیان» سبز تنومند

چه خوب یادم هست

عبارتی که به ییلاق ذهن وارد شد:

وسیع باش، و تنها، و سر به زیر، و سخت.

من از مصاحبت آفتاب می آیم،

کجاست سایه؟

ولی هنوز قدم گیج انشعاب بهار است

و بوی چیدن از دست باد می آید

و حس لامسه پشت غبار حالت نارنج

به حال بیهوشی است.

در این کشاکش رنگین، کسی چه می داند

که سنگ عزلت من در کدام نقطه ی فصل است.

هنوز جنگل، ابعاد بی شمار خودش را

نمی شناسد.

هنوز برگ

سوار حرف اول باد است.

هنوز انسان چیزی به آب می گوید

و در ضمیر چمن جوی یک مجادله جاری است

و در مدار درخت

طنین بال کبوتر، حضور مبهم رفتار آدمی زاد است.

صدای همهمه می آید.

و من مخاطب تنهای بادهای جهانم.

و رودهای جهان رمز پاک محو شدن را

به من می آموزند،

فقط به من.

و من مفسر گنجشک های دره ی گنگم

و گوشواره ی عرفان نشان تبت را

برای گوش بی آذین دختران بنارس

کنار جاده ی «سرنات» شرح داده ام.

به دوش من بگذار ای سرود صبح «ودا»ها

تمام وزن طراوت را

که من

دچار گرمی گفتارم.

و ای تمام درختان زیت خاک فلسطین

وفور سایه ی خود را به من خطاب کنید،

به این مسافر تنها، که از سیاحت اطراف «طور» می آید

و از حرارت «تکلیم» در تب و تاب است.

ولی مکالمه، یک روز، محو خواهد شد

و شاهراه هوا را

شکوه شاه پرک های انتشار حواس

سپید خواهد کرد.

برای این غم موزون چه شعرها که سرودند!

ولی هنوز کسی ایستاده زیر درخت.

ولی هنوز سواری است پشت باره ی شهر

که وزن خواب خوش فتح قادسیه

به دوش پلک تر اوست.

هنوز شیهه ی اسبان بی شکیب مغول ها

بلند می شود از خلوت مزارع ینجه.

هنوز تاجر یزدی، کنار «جاده ی ادویه»

به بوی امتعه ی هند می رود از هوش.

و در کرانه ی «هامون»، هنوز می شنوی:

ـ بدی تمام زمین را فرا گرفت.

ـ هزار سال گذشت،

ـ صدای آب تنی کردنی به گوش نیامد

و عکس پیکر دوشیزه ای در آب نیفتاد.

و نیمه راه سفر، روی ساحل «جمنا»

نشسته بودم

و عکس «تاج محل» را در آب

نگاه می کردم:

دوام مرمری لحظه هاس اکسیری

و پیشرفتگی حجم زندگی در مرگ.

ببین، دو بال بزرگ

به سمت حاشیه ی روح آب در سفرند.

جرقه های عجیبی است در مجاورت دست.

بیا، و ظلمت ادراک را چراغان کن

که یک اشاره بس است:

حیات ضربه ی آرامی است

به تخته سنگ «مگار»

و در مسیر سفر مرغ های «باغ نشاط»

غبار تجربه را از نگاه من شستند،

به من سلامت یک سرو را نشان دادند.

و من عبادت احساس را،

به پاس روشنی حال،

کنار «تال» نشستم، و گرم زمزمه کردم.

عبور باید کرد

و هم نورد افق های دور باید شد

و گاه در رگ یک حرف خیمه باید زد.

عبور باید کرد

و گاه از سر یک شاخه توت باید خورد.

من از کنار تغزل عبور می کردم

و موسم برکت بود

و زیر پای من ارقام شن لگد می شد.

زنی شنید،

کنار پنجره آمد، نگاه کرد به فصل.

در ابتدای خودش بود

و دست بدوی او شبنم دقایق را

به نرمی از تن احساس مرگ بر می چید.

من ایستادم.

و آفتاب تغزل بلند بود

و من مواظب تبخیر خواب ها بودم

و ضربه های گیاهی عجیب را به تن ذهن

شماره می کردم:

خیال می کردیم

بدون حاشیه هستیم.

خیال می کردیم

میان متن اساطیری تشنج ریباس

شناوریم

و چند ثانیه غفلت، حضور هستی ماست.

در ابتدای خطیر گیاه ها بودیم

که چشم زن به من افتاد:

صدای پای تو آمد، خیال کردم باد

عبور می کند از روی پرده های قدیمی.

صدای پای ترا در حوالی اشیا

شنیده بودم.

ـ کجاست جشن خطوط؟

ـ نگاه کن به تموج، به انتشار تن من.

ـ من از کدام طرف می رسم به سطح بزرگ؟

ـ و امتداد مرا تا مساحت تر لیوان

پر از سطوح عطش کن.

ـ کجا حیات به اندازه ی شکستن یک ظرف

دقیق خواهد شد

و راز رشد پنیرک را

حرارت دهن اسب ذوب خواهد کرد؟

ـ و در تراکم زیبای دست ها، یک روز،

صدای چیدن یک خوشه را به گوش شنیدیم.

ـ و در کدام زمین بود

که روی هیچ نشستیم

و در حرارت یک سیب دست و رو شستیم؟

ـ جرقه های محال از وجود بر می خاست.

ـ کجا هراس تماشا لطیف خواهد شد

و ناپدیدتر از راه یک پرنده به مرگ؟

ـ و در مکالمه ی جسم ها مسیر سپیدار

چقدر روشن بود!

ـ کدام راه مرا می برد به باغ فواصل؟

عبور باید کرد.

صدای باد می آید، عبور باید کرد.

و من مسافرم، ای بادهای همواره!

مرا به وسعت تشکیل برگ ها ببرید.

مرا به کودکی شور آب ها برسانید.

و کفش های مرا تا تکامل تن انگور

پر از تحرک زیبایی خضوع کنید.

دقیقه های مرا تا کبوتران مکرر

در آسمان سپید غریزه اوج دهید.

و اتفاق وجود مرا کنار درخت

بدل کنید به یک ارتباط گمشده ی پاک.

و در تنفس تنهایی

دریچه های شعور مرا بهم بزنید.

روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز

مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید.

حضور «هیچ» ملایم را

به من نشان بدهید.»

| نوشته شده توسط AESCULAPIUS در شنبه 85/11/21 و ساعت 5:26 عصر | نظرات دیگران()

آب (sohrab)

آب را گل نکنیم:

در فرودست انگار، کفتری می خورد آب.

یا که در بیشه ی دور، سیره ای پر می شوید.

یا در آبادی، کوزه ای پر می گردد.

آب را گل نکنیم:

شاید این آب روان، می رود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه دلی.

دست درویشی شاید، نان خشکیده فرو برده در آب.

زن زیبایی آمد لب رود،

آب را گل نکنیم:

روی زیبا دو برابر شده است.

چه گوارا این آب!

چه زلال این رود!

مردم بالا دست، چه صفایی دارند!

چشمه هاشان جوشان، گاوهاشان شیر افشان باد!

من ندیدم دهشان،

بی گمان پای چپرهاشان جا پای خداست.

ماهتاب آنجا، می کند روشن پهنای کلام.

بی گمان در ده بالا دست، چینه ها کوتاه است.

مردمش می دانند، که شقایق چه گلی است.

بی گمان آنجا آبی، آبی است.

غنچه ای می شکفد، اهل ده با خبرند.

چه دهی باید باشد!

کوچه باغش پر موسیقی باد!

مردمان سر رود، آب را می فهمند.

گل نکردندش، ما نیز

آب را گل نکنیم.

سهراب سپهری

| نوشته شده توسط AESCULAPIUS در شنبه 85/11/21 و ساعت 5:26 عصر | نظرات دیگران()

تا انتها حضور (sohrab)

امشب

در یک خواب عجیب

رو به سمت کلمات

باز خواهد شد.

باد چیزی خواهد گفت.

سیب خواهد افتاد،

روی اوصاف زمین خواهد غلتید،

تا حضور وطن غایب شب خواهد رفت.

سقف یک وهم فرو خواهد ریخت.

چشم

هوش محزون نباتی را خواهد دید.

پیچکی دور تماشای خدا خواهد پیچید.

راز، سر خواهد رفت.

ریشه ی زهد زمان خواهد پوسید.

سر راه ظلمات

لبه ی صحبت آب

برق خواهد زد،

باطن آینه خواهد فهمید.

امشب

ساقه ی معنی را

وزش دوست تکان خواهد داد،

بهت پرپر خواهد شد.

ته شب، یک حشره

قسمت خرم تنهایی را

تجربه خواهد کرد.

داخل واژه ی صبح

صبح خواهد شد.

سهراب سپهری

| نوشته شده توسط AESCULAPIUS در شنبه 85/11/21 و ساعت 5:26 عصر | نظرات دیگران()

دود می خیزد (sohrab)

دود می خیزد ز خلوتگاه من.

کس خبر کی یابد از ویرانه ام؟

با درون سوخته دارم سخن.

کی به پایان می رسد افسانه ام؟

دست از دامان شب برداشتم

تا بیاویزم به گیسوی سحر.

خویش را از ساحل افکندم در آب،

لیک از ژرفای دریا بی خبر.

بر تن دیوارها طرح شکست.

کس دگر رنگی در این سامان ندید.

از درون دل به تصویر امید.

تا بدین منزل نهادم پای را

از در ای کاروان بگسسته ام.

گر چه می سوزم از این آتش به جان،

لیک بر این سوختن دل بسته ام.

تیرگی پا می کشد از بام ها:

صبح می خندد به راه شهر من.

دود می خیزد هنوز از خلوتم.

با درون سوخته دارم سخن.

سهراب سپهری

| نوشته شده توسط AESCULAPIUS در شنبه 85/11/21 و ساعت 5:26 عصر | نظرات دیگران()

مانده تا برف زمین آب شود.

مانده تا بسته شود این همه نیلوفر وارونه ی چتر.

ناتمام است درخت.

زیر برف است تمنای شنا کردن کاغذ در باد

و فروغ تر چشم حشرات

و طلوع سر غوک از افق درک حیات.

مانده تا سینی ما پر شود از صحبت سنبوسه و عید.

در هوایی که نه افزایش یک ساقه طنینی دارد

و نه آواز پری می رسد از روزن منظومه ی برف

تشنه ی زمزمه ام.

مانده تا مرغ سر چینه ی هذیانی اسفند صدا بردارد.

پس چه باید بکنم

من که در لخت ترین موسم بی چهچهه سال

تشنه ی زمزمه ام؟

بهتر آن است که برخیزم

رنگ را بردارم

روی تنهایی خود نقشه ی مرغی بکشم.

سهراب سپهری .........

| نوشته شده توسط AESCULAPIUS در شنبه 85/11/21 و ساعت 5:26 عصر | نظرات دیگران()

دیرگاهی است در این تنهایی

رنگ خاموشی در طرح لب است.

بانگی از دور مرا می خواند،

لیک پاهایم در قیر شب است.

رخنه ای نیست در این تاریکی:

در و دیوار بهم پیوسته.

سایه ای لغزد اگر روی زمین

نقش وهمی است ز بندی رسته.

نفس آدم ها

سر بسر افسرده است.

روزگاری است در این گوشه ی پژمرده هوا

هر نشاطی مرده است.

دست جادویی شب

در به روی من و غم می بندد.

می کنم هر چه تلاش،

او به من می خندد.

نقش هایی که کشیدم در روز،

شب ز راه آمد و با دود اندود.

طرح هایی که فکندم در شب،

روز پیدا شد و با پنبه زدود.

دیرگاهی است که چون من همه را

رنگ خاموشی در طرح لب است.

جنبشی نیست در این خاموشی:

دست ها، پاها در قیر شب است.

| نوشته شده توسط AESCULAPIUS در شنبه 85/11/21 و ساعت 5:26 عصر | نظرات دیگران()

| نوشته شده توسط AESCULAPIUS در شنبه 85/11/21 و ساعت 5:26 عصر | نظرات دیگران()

زکجا امده ام همدنم بهر چه بود ........

به کجا میروم اخر ننمائی وطنم .....

| نوشته شده توسط AESCULAPIUS در شنبه 85/11/21 و ساعت 5:26 عصر | نظرات دیگران()

زکجا امده ام همدنم بهر چه بود ........

به کجا میروم اخر ننمائی وطنم .....

| نوشته شده توسط AESCULAPIUS در شنبه 85/11/21 و ساعت 5:26 عصر | نظرات دیگران()

< 1 2 3 4 5 >

درباره خودم

.... ««

AESCULAPIUS

لوگوی وبلاگ

منوی اصلی

صفحه نخست پست الکترونیک صفحه ی مشخصات خانگی سازی ذخیره کردن صفحه اضافه به علاقه مندیها

نوشته های پیشین

پاییز 1387
تابستان 1387
بهار 1387
زمستان 1386
بهار 1386
زمستان 1385
زمستان 1387
بهار 1388
تابستان 1388
پاییز 1388
زمستان 1388
بهار 1389
بهار 89
پاییز 89
بهار 90
زمستان 90

لوگوی دوستان

سایت اطلاع رسانی دکتر رحمت سخنی Dr.Rahmat Sokhani - به روز رسانی : 9:59 ع 102/2/12
عنوان آخرین نوشته : اولین نسخه پزشکی برای زندگی خوب

جاده های مه آلود - به روز رسانی : 10:49 ص 100/7/11
عنوان آخرین نوشته : تنم تابوت غمگینی که جانم رانمیفهمد

وبلاگ شخصی مهندس محی الدین اله دادی - به روز رسانی : 9:46 ص 99/8/8
عنوان آخرین نوشته : گسترش یدک GY-CO

بوی سیب - به روز رسانی : 1:37 ص 96/1/8
عنوان آخرین نوشته : خطاطی

امیدزهرا omidezahra - به روز رسانی : 7:35 ع 91/11/9
عنوان آخرین نوشته : 10 معجزه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله

همسفر عشق - به روز رسانی : 9:46 ع 91/9/15
عنوان آخرین نوشته : https://www.facebook.com/pages/%D9%87%D9%85%D8%B3%D9%81%D8%B1-%D

اونایی که دوست داشتنشون سخته کسایی اند که بیشتر به عشق نیازمند - به روز رسانی : 10:9 ص 90/11/13
عنوان آخرین نوشته : حلالم کنید

دیـــــــار عـــــــاشـقـــــان - به روز رسانی : 4:43 ص 89/12/10
عنوان آخرین نوشته : تغییر

مه نو سفر - به روز رسانی : 6:56 ع 89/11/30
عنوان آخرین نوشته : مراقب قلب ها باشیم

نقطه چین - به روز رسانی : 9:46 ص 89/9/20
عنوان آخرین نوشته : درخواست نرم افزار شکن

خاطراتی همچون قهوه تلخ - به روز رسانی : 9:13 ع 89/8/20
عنوان آخرین نوشته : دلم گرفت ای هم نفس

موتور سنگین ... HONDA - SUZUKI ... موتور سنگین - به روز رسانی : 3:4 ص 89/4/27
عنوان آخرین نوشته : یک دوســـت خـوب ...

عاشقان میگویند - به روز رسانی : 1:27 ع 88/11/2
عنوان آخرین نوشته : قرآنیان یا شیطانیان

تا ریشه هست، جوانه باید زد... - به روز رسانی : 6:35 ع 88/11/1
عنوان آخرین نوشته : برای آنکه باید باشد و نیست...

اس ام اس عاشقانه - به روز رسانی : 11:25 ع 88/8/28
عنوان آخرین نوشته : اس ام اس های عاشقانه

شهید محمدهادی جاودانی (کمیل) - به روز رسانی : 9:54 ع 88/6/26
عنوان آخرین نوشته : عرض پوزش

محسن نصیری(هامون)

لینک دوستان

عاشق آسمونی
.: شهر عشق :.
مذهب عشق
پندار نیک
دنیای واقعی
::::: نـو ر و ز :::::
حــضــرتــ تــنــهــایــ بــهــ هــمــ ریــخــتــهــ....

آمار وبلاگ

بازدید امروز :46
بازدید دیروز :84
مجموع بازدیدها : 261532

خبر نامه

موسیقی وبلاگ

جستجو در وبلاگ

طراح قالب: رضا امین زاده** پارسی بلاگ پیشرفته ترین سیستم مدیریت وبلاگ