دیوار

زخم شب می شد کبود
در بیابانی که من بودم
نه پر مرغی هوای صاف را می سود
نه صدای پای من همچون دگر شب ها
ضربه ای بر ضربه می افزود
تا بسازم گرد خود دیواره ای سرسخت و پا برجای
با خود آوردم ز راهی دور
سنگهای سخت و سنگین را برهنه پای
ساختم دیوار سنگین بلندی تا بپوشاند
از نگاهم هر چه می اید به چشمان پست
و ببندد راه را بر حمله غولان
که خیالم رنگ هستی را به پیکرهایشان می بست
روز و شب ها رفت
من به جا ماندم دراین سو شسته دیگر دست از کارم
نه مرا حسرت به رگها می دوانید آرزوی خوش
نه خیال رفته ها می داد آزارم
لیک پندارم پس دیوار
نقشهای تیره می انگیخت
و به رنگ دود
طرح ها از اهرمن می ریخت
تا شبی مانند شبهای دگر خاموش
بی صدا از پا درآمد پیکر دیوار
حسرتی با حیرتی آمیخت

شراب شعر چشمهای تو

تنها در میان تن ها چه عاشقانه مانده ام

در بیهودگی انتظار به تو پیوستن چه بی صبرانه مانده ام

چه خوانا دوریت را بر سر در خانه نوشته اند

ومن در نخواندن آن چه پافشارانه مانده ام

چه بسیار است دوری ها فراموش کردن ها و گسستن ها

ومن در این همه چه صادقانه مانده ام

رفیقان با همه نا رفیقی با ما رفیقند

من هنوز با آنان چه دوستانه مانده ام

                              تنها در میان تن ها چه عاشقانه مانده ام

من عاشقم به آنچه که ندارم و دیگر هرگز بدست نخواهم آورد ، به آنچه نابود شد ، به آنچه که از هم گسست ، به آنچه که حتی از دورترین نقطه فکرم گریخت ...

من مجنونم به آن که بیش از همه زجرم داد و کمتر از همه دوستم داشت ، به آن که بدست فراموشیم سپرد و گریخت ، به آنکه از من گسست و از من برید ، من شاهدم بر آن چه که در نیمه های شب خموش و آرام به نام اشک گرم و لرزان بر گونه ام سرازیر شد ...

من دورم از خوشی ها و شادی ها ، سعادتها و نیک بختیها ، از آن چه شور و شعف میافریند و دلها را به زندگی امیدوار می سازد ، از آن چه برق اشک شادی ها را در چشمها منعکس می کند ، من خموشم به زیر نگاه های یاس آلود دیگران در مقابل ستمهای روزگار ...

من حسرتم در برابر بدست آوردن او ... در برابر یاد آوری محبت ها و غم های او در پیش خاطرات شیرین گذشته ...

من گریزانم از آفرینش از آن که بوجودش آورد در قلبم جایگزینش کرد و بعد یکباره با پاره ای از قلبم یکجا برد ...

از آن که رنج را آفرید در قبال خوش بختی ...

خوش بختی را نمی خواهم ، غمها را به خاطرش می ستـــــــــایم ...

این نامه را در پایان روزی سرد و غم انگیز برایت مینویسم ، آسمان پر از ابرهای سیاه است و دلم سخت گرفته ، تصویر تو اکنون در مقابلم جان گرفته و چون خواب در چشمانم می چرخد ، امید زندگیم ، محبوب من ، دوستت دارم به حد پرستش ، اما مهربانم این را بدان من همیشه تو را دوست خواهم داشت و تا زنده هستم به عشق تو وفادار خواهم ماند ، تو گل زیبای زندگی منی ، تو تنها کسی هستی که توانستی بر قلب ویرانم آشیان کنی مطمئن باش برای من جز تو کسی وجود ندارد و نخواهد داشت ، قول میدهم ...

ای گل خوشبوی زندگیم کاش میدانستی که چقدر دوستت دارم و همه چیز را در کنار تو آرزو میکنم و بدون تو هیچم هیچ ...

مهربانم امیدوارم روزی که میمیرم قلبم را از سینه ام بیرون بیاوری و ببینی که روی آن چه نوشته شده است ، آن روز اگر این سعادت نصیب من شود خواهی دید که روی آن نوشته شده دوستت دارم برای همیشه ... 

کاش بیاد بیاوری که پسری هم در این زمان پر از فساد وجود دارد که در تاریکی های زندگی بخاطر عشق پاکی میسوزد ، خاکستر میشود و این عشق عشق بزرگ توست ...

محبوب من خواهش میکنم فراموشم مکن چون من هرگز تو را فراموش نمیکنم ... 

مهربانم اگر پسری واقعا عاشق شد هرگز دیگر به دختر دومی دل نخواهد بست و در مورد تو ای عزیز زندگیم من این چنین هستم ... 

محبوب عزیزم هر گاه دیدی دارند جسد پسر جوانی را به گورستان میبرند بیاد من چند قدمی به دنبالش برو و اشک بریز چون این جسد درست مثل جسم بی جان من است که سوخته و خاکستر شده و همانگونه که از خاک بوجود آمده به خاک سپرده خواهد شد ...

برای من خدا یکیست و تو هم یکی ، این قاموس هر پسریست که واقعا کسی را از صمیم قلب دوست دارد ...

عشق اگر با حقیقت تؤام باشد همیشه پایدار خواهد ماند و حتی مرگ هم قادر نخواهد بود شکوه عشق واقعی را از بین ببرد ...

عزیزم این را بدان که هیچ گاه نمیتوانم فراموشت کنم و تا زنده ام به یاد توام و با یاد تو از این دنیا میروم ، این را مطمئن باش ...

کسی که هرگز فراموشــــت نمیکــــند ...